Nie wiem jak to kiedyś nasze mamy robiły, że kolacja wigilijna naszykowana była perfekcyjnie na zapowiedzianą godzinę. Ja nie zdążyłam.
Nie mam pojęcia jak jedna osoba mogła przygotować 12 potraw bez niczyjej pomocy. Ja o pomoc prosiłam już dużo wcześniej, inaczej nie dałabym rady.
Nie wiem jak to się działo, że zawsze był czas na wypatrywanie pierwszej gwiazdki przez członków rodziny. Myśmy o tym zapomnieli.
Nie wiem czy moi rodzice szykowali się na ostatnią chwilę w wielkim pośpiechu. Myśmy się nie wyrobili i czas nas gonił.
Nie pamiętam tego pośpiechu jako dziecko i mam nadzieję, że moje dzieci również go nie będą pamiętać. Pośpiech to domena dorosłych, narzucających sobie z góry założone cele. A nam się nie wszystko udało, ale pomimo tego, jestem niesamowicie dumna z naszych Świąt.
Bo kolacja wigilijna udała się znakomicie.
Bo Mikołaj przyszedł i takiego zaangażowania dzieci w rozdawanie wszystkim podarunków w życiu nie widziałam.
Bo każdemu uśmiech nie schodził z twarzy, a babciom to szczególnie, zapatrzonym w ukochane wnuki.
Bo choć my rodzice, jeszcze wprawiający się w organizowaniu świątecznych przyjęć, nie wszystko dograliśmy, nie zabrakło nam niczego.
Był śmiech, zabawa, wzruszenia i miłość.
Spontaniczne wyjazdy, uroczyste obiady u rodziców i leniwe poranki.
Było wszystko czego nam było potrzeba, a czas - choć krótki - dał radość odpoczynku.
Zdjęć oczywiście za dnia nie zdążyłam zrobić. Ale wieczorem pierwszego dnia Świąt, po kolacji, gdy już przebrani w piżamki krzątaliśmy się po domu, znalazłam na to chwilę. Zapraszam :)
Buziaki
Magda