Pusta kartka

Tak dawno mnie tu nie było...

Tak ciężko zacząć znów wejść w ten rytm. I czy wchodzić?

Zrobiłam sobie wakacyjną przerwę. Tak bardzo tego potrzebowałam, tak bardzo wszyscy tego potrzebowaliśmy. I tylko mój mąż co jakiś czas odnosił się do bloga, do tego mojego drugiego świata, który w mojej świadomości na chwilę zupełnie przestał istnieć. 

Nawet nie pamiętam dokładnie jak to się do końca stało. Wszystko się działo tak szybko, a jednocześnie jakby w zwolnionym tempie. A potem zwyczajnie, z dnia na dzień, coraz mniej było mnie tutaj, coraz więcej tam, w realu. Odcięłam na chwilę pracę, odcięłam bloga, odrzuciłam wszelkie niepotrzebne pochłaniacze czasu by być z NIMI. 

Dom to specyficzna maszyna. Każda jej składowa jest jak koło zębate, jak jedno szwankuje, reszta nie może funkcjonować. Nasze na moment prawie się zatrzymały. Nikt się nie spodziewał, że mój mąż nagle trafi do szpitala z zagrożeniem życia. Tak nagle wszystko stanęło w miejscu. To był dla nas cios. W końcu ma dopiero 32 lata, jak to możliwe żeby w tym wieku mieć nagle ostro krwawiący wrzód, a żołądek mieć niczym sitko od nadżerek? Ale jak??? Przecież jemy zdrowo, Paweł nie pije, nie pali, jedyny grzech to ukochana kawa... Te pytania nie dawały nam spokoju. A potem pobyt w szpitalu, długa rekonwalescencja, tęskniące dzieci, tysiąc wizyt lekarskich, mnóstwo recept i wykupionych lekarstw. Czas się jakby zatrzymał, a jednak trzeba było dalej funkcjonować, robić swoje.

Parę następnych miesięcy było dla nas trudnych. Praca Pawła wymagała od niego stałych wyjazdów i rozłąka dawała się wszystkim we znaki. Kartki kalendarza wyglądały prawie jak kółko i krzyżyk, z tym że nikt z nas nie wygrywał. Zdrowie się podratowało, ale czułam że nie wszystko jest tak jak powinno. Czułam, że jeśli w tamtym czasie nie zrezygnuję z czegoś, to będę tego później bardzo żałowała. Na początek odpuściłam bloga, potem pokończyłam wszystkie zaczęte projekty i zobowiązania. Postanowiłam zrezygnować z nowych. Smutno mi było, bo coś, co z takim wysiłkiem wskrzesiłam do życia, znów miało stanąć w miejscu. Wiedziałam jednak, że na pracę zawsze przyjdzie czas, a moje dzieci tylko teraz będą małe. Jaką byłabym matką, gdybym nie poświęciła im siebie w tak wymagającym czasie, jaki nas doświadczył? Postanowiłam więc zadbać o rodzinę, o męża, o dzieci. To był najlepszy wybór jakiego mogłam dokonać.

A później było już tylko lepiej. Szalony pęd delegacji, konferencji etc się skończył i pojechaliśmy na rodzinne wakacje last minute. Pojechaliśmy do obleganego kurortu, gdzie było pełno ludzi, tłoczna plaża... a wypoczęliśmy za wszystkie czasy! Co więcej, przez cały czas byłam tak skupiona na moich najbliższych, że nie widziałam nikogo wokół. Jedynie fantastyczne widoki i MY. 

Tydzień urlopu szybko się skończył, wróciliśmy opaleni, szczęśliwi, naładowani pozytywną energią... by tylko przepakować walizki, w międzyczasie uczcić urodziny synka i wyjechaliśmy na Mazury. Pamiętam, jak ktoś, już nie wiem kto napisał wtedy na instagramie "ale wam dobrze, cały czas  macie wakacje". Uśmiechnęłam się wtedy i posmutniałam za razem. Nikt nie wiedział, że tak bardzo potrzebowaliśmy tego odpoczynku. I nikt nie wiedział, że akurat Paweł rozpoczął nową pracę, że ten czas gdy ja i dzieci spacerowaliśmy i odpoczywaliśmy na łonie natury, on pracował zdalnie i musiał dawać z siebie wszystko. Nie wszystko jest bowiem takie jak na zdjęciach.

Wiecie co? Jestem szczęściarą. Mam fantastycznego, cholernie pracowitego męża i kochane dzieci. Mam dom, który jest naszą oazą. Mam ich miłość i daję im miłość. Mam to szczęście, że mogę pozwolić sobie na to czego życie ode mnie wymaga w danej chwili. Żyję chwilą i żyję dla tej chwili. 

Magda